 MIEJSCE PIASTOWE. Patrząc z wdzięcznością w przeszłość, jak uczył nas przeżywać jubileusz św. Jan Paweł II, tegoroczne Siostry Jubilatki, 12 lipca, dziękowały Bogu za łaski 50 lat życia zakonnego - s. Jana Ciołek i s. Witosława Skrzek oraz za 25 lat - s. Dominika Tuzimek, s. Joachima Bieleń, s. Anita Wątroba, s. Julia Szteliga, s. Maksymilla Igras, s. Eliza Włodyka i s. Aurelia Opoń. Z ufnością również patrząc w przyszłość, ponowiły swoje przymierze z Panem, podczas uroczystej jubileuszowej Eucharystii, której przewodniczył ks. Dariusz Wilk, przełożony generalny księży michalitów. Ojciec generał wydobył ze skarbca Słowa Bożego przypadającego na dzień Uroczystości cztery drogowskazy, prowadzące niezawodnie do zjednoczenia z Bogiem, to: słuchanie sercem Bożych słów i woli w Piśmie Świętym i codzienności, to ciągłe poszukiwanie Jego obecności, to przemiana życia płynąca z przeżywania bliskości Chrystusa oraz wierne trwanie pomimo różnych przeciwności. Zauważył, że te drogowskazy doprowadziły Jubilatki do dnia jubileuszu, ale nie mniej ważne są one na dalszą drogę życia, by do końca żyć michalickim charyzmatem, głosząc Któż jak Bóg! i świadczyć potrzebującym miłość. Za te właśnie minione lata wiernego trwania i pełnionej na różnych odcinkach posługi Siostrom Jubilatkom podziękowała pod koniec uroczystości m. Natanaela Bednarczyk.
Do jubileuszowych uroczystości siostry przygotowywały się przez kilkudniową odnowę życia zakonnego, której w pierwszej części przewodniczył duchowo o. Tomasz Nowak, dominikanin, a w drugiej ks. Marek Wasąg i Wspólnota Miłości Miłosiernej z Polańczyka. Pierwsze dni pozwoliły renowantkom przez głoszone katechezy, skrutację słowa Bożego oraz przeżywane celebracje spojrzeć na jubileusz zakonny w świetle Nadzwyczajnego Jubileuszu Miłosierdzia oraz zgłębiać zakonną konsekrację, jako przedłużenie konsekracji chrzcielnej oraz w kontekście jej paschalnego wymiaru. Refleksja drugiej części dotyczyła przeżywanych ślubów i tożsamości michalickiej. Grupa renowantek poszerzona była o przyszłoroczne jubilatki. To spotkanie przeżywane w atmosferze jedności oraz radości za dar wspólnoty, było nie tylko duchowym ubogaceniem, ale okazją do wspomnień, dzielenia się sobą i przeżytym doświadczeniem oraz do umocnienia wzajemnych grupowych więzi.
Renowacja
|
