Założyciel Zgromadzeń Świętego Michała Archanioła
Błogosławiony
Ks. Bronisław Markiewicz
Czcigodna sł. Boża Matka Anna Kaworek
Błogosławiony
Urodził się 13 lipca 1842 roku w Pruchniku, na terenie obecnej Archidiecezji Przemyskiej jako szóste z jedenastu dzieci Jana Markiewicza, burmistrza miasta, i Marianny Gryzieckiej. W domu rodzinnym otrzymał bardzo staranną formację religijną. Pomimo tego nieco później, w okresie nauki w gimnazjum w Przemyślu, przeżył załamanie w wierze, spowodowane w znacznej mierze silnym duchem antyreligijnym, panującym w środowisku szkolnym. Owe młodzieńcze trudności w wierze udało mu się przezwyciężyć, a tym samym odzyskać pogodę ducha i wewnętrzny pokój.
W 1863 roku, po uzyskaniu świadectwa dojrzałości, czując się powołany do kapłaństwa, młody Bronisław wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Przemyślu. Ukończywszy przewidziane studia, dnia 15 września 1867 roku został wyświęcony na kapłana. Po sześciu latach pracy duszpasterskiej w charakterze wikariusza w Harcie
i w Katedrze w Przemyślu, chcąc lepiej przygotować się do pracy z młodzieżą, studiował przez dwa lata pedagogikę, filozofię i historię na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie
i Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie.
W roku 1875 został mianowany proboszczem w miejscowości Gać a dwa lata później
w Błażowej. W roku 1882 powierzono mu wykłady z teologii pastoralnej w Wyższym Seminarium Duchownym w Przemyślu.
Czując się powołanym do życia zakonnego, w listopadzie 1885 roku wyjechał do Włoch. Tutaj wstąpił do Zgromadzenia Salezjanów i w dniu 25 marca 1887 roku miał przywilej
i radość złożyć śluby zakonne na ręce św. Jana Bosko. Jako salezjanin wypełniał z oddaniem
i gorliwością różne zadania powierzone mu przez przełożonych. Z powodu surowego trybu życia i odmienności klimatu Ks. Markiewicz zachorował na gruźlicę płuc. Stan jego zdrowia był tak ciężki, że uważano go za bliskiego śmierci. Powróciwszy szczęśliwie do zdrowia, odbywał rekonwalescencję we Włoszech aż do dnia 23 marca 1892 roku, kiedy to, za zezwoleniem Przełożonych, powrócił do Polski by objąć funkcję proboszcza w Miejscu Piastowym. Ksiądz Bronisław Markiewicz idąc śladem św. Jana Bosko, oprócz zwyczajnej działalności parafialnej, poświęcił się formowaniu młodzieży biednej i sierocej. Dla niej otworzył w Miejscu Piastowym Instytut wychowawczy, który zapewniał wychowankom pomoc materialną i duchową, przygotowując ich jednocześnie do przyszłego samodzielnego życia poprzez formację zawodową w szkołach działających przy tymże instytucie. Stworzył prawdziwy dom i zapewnił wychowanie setkom sierot, poświęcając się dla nich bez reszty. Uczynił to z pomocą wiernych i oddanych współpracowników i współpracownic, działających jako “Towarzystwo Powściągliwość i Praca”, dla którego starał się o kościelną aprobatę jako Zgromadzeń zakonnych: męskiego i żeńskiego, opartych na duchowości
W 1863 roku, po uzyskaniu świadectwa dojrzałości, czując się powołany do kapłaństwa, młody Bronisław wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Przemyślu. Ukończywszy przewidziane studia, dnia 15 września 1867 roku został wyświęcony na kapłana. Po sześciu latach pracy duszpasterskiej w charakterze wikariusza w Harcie
i w Katedrze w Przemyślu, chcąc lepiej przygotować się do pracy z młodzieżą, studiował przez dwa lata pedagogikę, filozofię i historię na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie
i Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie.
W roku 1875 został mianowany proboszczem w miejscowości Gać a dwa lata później
w Błażowej. W roku 1882 powierzono mu wykłady z teologii pastoralnej w Wyższym Seminarium Duchownym w Przemyślu.
Czując się powołanym do życia zakonnego, w listopadzie 1885 roku wyjechał do Włoch. Tutaj wstąpił do Zgromadzenia Salezjanów i w dniu 25 marca 1887 roku miał przywilej
i radość złożyć śluby zakonne na ręce św. Jana Bosko. Jako salezjanin wypełniał z oddaniem
i gorliwością różne zadania powierzone mu przez przełożonych. Z powodu surowego trybu życia i odmienności klimatu Ks. Markiewicz zachorował na gruźlicę płuc. Stan jego zdrowia był tak ciężki, że uważano go za bliskiego śmierci. Powróciwszy szczęśliwie do zdrowia, odbywał rekonwalescencję we Włoszech aż do dnia 23 marca 1892 roku, kiedy to, za zezwoleniem Przełożonych, powrócił do Polski by objąć funkcję proboszcza w Miejscu Piastowym. Ksiądz Bronisław Markiewicz idąc śladem św. Jana Bosko, oprócz zwyczajnej działalności parafialnej, poświęcił się formowaniu młodzieży biednej i sierocej. Dla niej otworzył w Miejscu Piastowym Instytut wychowawczy, który zapewniał wychowankom pomoc materialną i duchową, przygotowując ich jednocześnie do przyszłego samodzielnego życia poprzez formację zawodową w szkołach działających przy tymże instytucie. Stworzył prawdziwy dom i zapewnił wychowanie setkom sierot, poświęcając się dla nich bez reszty. Uczynił to z pomocą wiernych i oddanych współpracowników i współpracownic, działających jako “Towarzystwo Powściągliwość i Praca”, dla którego starał się o kościelną aprobatę jako Zgromadzeń zakonnych: męskiego i żeńskiego, opartych na duchowości
i statutach opracowanych przez św. Jana Bosko i dostosowanych do specyfiki swego szczególnego charyzmatu. Pierwszym “kamieniem” pod budowę Zgromadzenia Sióstr była Anna Kaworek ze Śląska – obecnie Służebnica Boża – kandydatka na ołtarze.
W 1903 roku otworzył nową placówkę wychowawczą w Pawlikowicach koło Krakowa gdzie około 400 sierot znalazło schronienie wraz z możliwością formacji duchowej i zawodowej. Całkowite poświęcenie się dzieciom, heroiczne zaparcie się samego siebie oraz ogrom pracy do wykonania, stosunkowo szybko przyczyniły się do wyczerpania sił ks. Markiewicza i do całkowitej utraty zdrowia, już i tak bardzo nadszarpniętego poprzez chorobę przebytą we Włoszech. Wszystko to doprowadziło do zakończenia jego pielgrzymki doczesnej, które nastąpiło dnia 29 stycznia 1912r. w Miejscu Piastowym.
Zgromadzenia Św. Michała Archanioła zostały zatwierdzone po śmierci Założyciela: gałąź męska w 1921 a gałąź żeńska w 1928 roku.
Tak za życia jak i po śmierci ks. Markiewicz uważany był za człowieka nadzwyczajnego. Zważywszy na fakt, że przekonanie o jego świętości ciągle wzrastało, Przełożeni obydwu Zgromadzeń Św. Michała Archanioła przez Niego założonych, zwrócili się z prośbą do ówczesnego Biskupa Przemyskiego – ks. Franciszka Bardy o rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego, którego pierwsza sesja odbyła się w 1958 roku. Po dopełnieniu wszystkich przewidzianych aktów prawnych, dnia 2 lipca 1994 roku, w obecności Ojca świętego Jana Pawła II, został ogłoszony Dekret o heroiczności cnót ks. Markiewicza. Kolejnym i ostatnim etapem postępowania procesowego była analiza cudu za przyczyną Czcigodnego Sługi Bożego ks. Bronisława Markiewicza. Dotyczyła ona uzdrowienia ks. Romana Włodarczyka CSMA. Dnia 20 grudnia 2004r. Ojciec święty Jan Paweł II promulgował Dekret o cudzie zdziałanym przez Boga za wstawiennictwem Ks. Markiewicza, a następnie wyznaczył datę Jego beatyfikacji na 24 kwietnia 2005 r. Rzymie. Śmierć Wielkiego Papieża – Polaka” -Jana Pawła II – którego wybór zapowiedział proroczo nasz Ojciec Założyciel, zmieniła powyższe plany.
W świadectwach i wspomnieniach tych, którzy zetknęli się osobiście z błogosławionym Bronisławem, podkreślane jest w sposób szczególny jego wielkie umiłowanie Boga
i bliźniego, zwłaszcza dzieci i młodzieży najbiedniejszej, zaniedbanej, opuszczonej i sierocej. Im poświęcił całego siebie przejawiając głębokie pragnienie przygarnięcia jak największej ich liczby i ofiarowania im ludzkiej życzliwości i dobroci, której odczuwali tak wielki brak.
To pragnienie wyraził w słowach: “Chciałbym zebrać miliony dzieci i młodzieży z wszystkich krajów i narodów, żywić ich za darmo i przyodziewać ich na duszy i na ciele”. Ks. Markiewicz pozostał wierny do końca życia temu nakazowi miłości połączonemu z odważną – jak na owe czasy – opcją na rzecz ubogich, przyjmując w sposób heroiczny wszystkie skutki, jakie zeń wypływały.
i bliźniego, zwłaszcza dzieci i młodzieży najbiedniejszej, zaniedbanej, opuszczonej i sierocej. Im poświęcił całego siebie przejawiając głębokie pragnienie przygarnięcia jak największej ich liczby i ofiarowania im ludzkiej życzliwości i dobroci, której odczuwali tak wielki brak.
To pragnienie wyraził w słowach: “Chciałbym zebrać miliony dzieci i młodzieży z wszystkich krajów i narodów, żywić ich za darmo i przyodziewać ich na duszy i na ciele”. Ks. Markiewicz pozostał wierny do końca życia temu nakazowi miłości połączonemu z odważną – jak na owe czasy – opcją na rzecz ubogich, przyjmując w sposób heroiczny wszystkie skutki, jakie zeń wypływały.
Od początku swego kapłaństwa był szczególnie wrażliwy na religijne, moralne i materialne zaniedbanie dzieci i młodzieży, a także niedolę prostego ludu. Wypowiedział ostrą walkę wadom narodowym Polaków. Rozwiązanie problemów społecznych widział w dobrym wychowaniu młodzieży i podniesieniu moralnym całego społeczeństwa. Oprócz wnikliwego spojrzenia na teraźniejszość, posiadał dar “patrzenia” w daleką przyszłość – przepowiedział Polaka Papieża, wojnę światową i inne zjawiska społeczne.
W dramacie scenicznym “Bój bezkrwawy” 1908 r.) poprzez tajemniczego Anioła Polski mówił: „Wy, Polacy, przez niniejszy ucisk oczyszczeni i miłością wspólną silni, nie tylko będziecie się wzajemnie wspomagali, nadto poniesiecie ratunek innym narodom i ludom nawet wam niegdyś wrogim. I tym sposobem wprowadzicie dotąd niewidziane braterstwo ludów; Najwyżej zaś Pan Bóg was wyniesie, kiedy dacie światu wielkiego Papieża”
(str.59-60).
W dramacie scenicznym “Bój bezkrwawy” 1908 r.) poprzez tajemniczego Anioła Polski mówił: „Wy, Polacy, przez niniejszy ucisk oczyszczeni i miłością wspólną silni, nie tylko będziecie się wzajemnie wspomagali, nadto poniesiecie ratunek innym narodom i ludom nawet wam niegdyś wrogim. I tym sposobem wprowadzicie dotąd niewidziane braterstwo ludów; Najwyżej zaś Pan Bóg was wyniesie, kiedy dacie światu wielkiego Papieża”
(str.59-60).
Ks. Bronisław Markiewicz był wielkim czcicielem Eucharystii. Na wiele lat przed Soborem Watykańskim II “Mszę świętą uważał za centrum swojego życia”. Znamienne są Jego modlitwy do Jezusa Eucharystycznego. Oto fragment jednej z nich: O Jezu mój, któż to Ci powiedział, abyś Siebie całkowicie dał nam na pokarm? Czy po tym darze pozostało Ci jeszcze coś do dania nam, aby nas zobowiązać do kochania Ciebie? O Panie, udziel nam światła, abyśmy poznali nadmiar Twojej dobroci w tymiż stałeś się naszym pokarmem, aby się połączyć z nami, biednymi grzesznikami (Ćwiczenia Duchowne, s. 229).
Decyzją następcy Jana Pawła II – papieża Benedykta XVI, Ks. Bronisław Markiewicz został wyniesiony do chwały ołtarzy 19 czerwca 2005 r.
w Warszawie, podczas centralnych uroczystości Kongresu Eucharystycznego w naszej ojczyźnie.
w Warszawie, podczas centralnych uroczystości Kongresu Eucharystycznego w naszej ojczyźnie.